Urodził się w Zakopanem 25 lipca 1908 roku. Matka Stanisława z Namysłowskich urodzona w Alwerni, córka organisty i rolniczki. Ojciec Józef Czech urodzony we wsi Korczówka pow. Włodawa, woj. Biała Podlaska. Matka zajmowała się szyciem bielizny i haftem, ojciec zajmował się ślusarstwem i kowalstwem artystycznym. Pracował w Zakładzie Wodoleczniczym, dr. Andrzeja Chramca do 1910 roku, kiedy zakład się spalił. Dzieci było czworo, dwóch chłopców i dwie dziewczynki.
Był rok 1920 – Bronek na pożyczonych nartach siostry – pierwszy raz wystartował w biegu zjazdowym z Gubałówki. W nagrodę otrzymał tak bardzo upragnione narty. Zaczęły się treningi. Poświęcał na to każdą wolna godzinę.
W 1927 r. startuje na mistrzostwach Europy w Cortnie de’Ampozzo zdobywając 12 lokatę w biegu na 18 km i 6 miejsce w skokach.
W 1928 r. na Olimpiadzie w ST. Moritz zdobywa 5 miejsce na 18 km. W skokach po pierwszym 70 metrowym skoku, speszony entuzjazmem polskich działaczy, upada w drugim i ostatecznie zostaje sklasyfikowany na 10–tym miejscu.
W czasie 20–stu startów, trzykrotnie startuje na Olimpiadzie ST. Moritz, Lake Placid i Garmish Partenkirchen, dziesięciokrotnie reprezentuje Polskę w Mistrzostwach Europy. Czterokrotnie zdobywa Puchar Marszałka Józefa Piłsudskiego za Mistrzostwo Polski w kombinacji norweskiej. W swojej karierze zdobywa Mistrzostwo Austrii, Anglii, Czechosłowacji, Związku Niemieckiego HDW. Jest mistrzem Lwowa, Krynicy, Śląska, a także zdobywa mistrzostwo Oceanu w ping–pongu. Odnosi sukcesy w Norwegii, Jugosławii, Szwecji, Finlandii, Austrii, Czechosłowacji i Ameryce Północnej.
W roku 1930 jako uczeń Szkoły Przemysłu Drzewnego zostaje odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za wyniki sportowe w kraju i zagranicą, a z rąk Pani Prezydentowej Mościckiej otrzymuje na Zamku Królewskim w Warszawie nagrodę honorową – Puchar Prezydenta.
W 1930 r. rozpoczyna studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie, które kończy w 1934 r.
Jego pożegnaniem ze sportem są Mistrzostwa Świata rozgrywane w 1939 r. w Zakopanem, na których jest jednocześnie ekspertem od tras zjazdowych.
Zainteresowania Bronka nie kończą się na narciarstwie, uprawia szybownictwo, jest żeglarzem, lekkoatletą i świetnym taternikiem. Jest aktywnym członkiem Tatrzańskiego Pogotowia Ratunkowego, przysięgę składa na ręce gen. Mariusza Zaruskiego, wieloletniego naczelnika TOPR-u.
Bronek jest autorem pierwszego podręcznika o zaprawie narciarskiej. Uzdolnienia plastyczne, które posiadał, omal nie przeważyły, że za namową Karola Stryjeńskiego nie został rzeźbiarzem i nie kontynuował nauki na ASP.
Wybuchła wojna. Bronek bardzo rzadko bywa w domu. Współpracuje z tworzącym się ruchem oporu, przeprowadza ludzi na Węgry, o czym rodzina dowiaduje się wiele lat po wojnie od ludzi, których przeprowadzał. 14 maja 1940 roku zostaje aresztowany i z pierwszym transportem więźniów przywieziony do Oświęcimia. Jest więźniem nr 349. Odrzuca propozycje hitlerowców kształcenia młodzieży kadry niemieckiej w narciarstwie, co było równoznaczne z odzyskaniem wolności. Po odrzuceniu tej intratnej propozycji, zostaje zabrany z pracowni artystycznej, stworzonej przez Niemców w Oświęcimiu i przeznaczony do innych prac na terenie obozu. Pozbawiony wolności i ostatniej umiłowanej dyscypliny, którą było malarstwo i rzeźba, umiera nagle. Świadkiem jego śmierci był wybitny polski rzeźbiarz prof. Ksawery Dunikowski.
Bronisław Czech zmarł 5 czerwca 1944 r. w Obozie Koncentracyjnym w Oświęcimiu. Od 1945 r. corocznie organizowane są Międzynarodowe Zawody Narciarskie. Jego imię nadano siedmiu szkołom podstawowym, a także Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. 20–ścia szczepów harcerskich nosi imię tego wybitnego sportowca – patrioty. W domu, w którym mieszkał, powstała Izba Pamięci, oddział Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem. Placówka przypominająca postać wspaniałego człowieka.
5 września 1985 r. spłynął z pochylni Wulkan w Stoczni im. Adolfa Warskiego w Szczecinie statek jego imienia. Matką chrzestną statku M/S Bronisław Czech została siostra Stanisława Czech–Walczakowa.
