Początki szkolnictwa na terenie Rokicin Podhalańskich sięgają drugiej połowy XIX wieku. Zachowała się z tamtych czasów „Księga uchwał Rady szkolnej miejscowej w Rokicinach”. Zawiera ona protokoły, w których zapisywano głównie preliminarze wydatków na poszczególne lata.
Pierwszy protokół spisany został dnia 6 listopada 1888 roku. Ułożono wówczas preliminarz na rok 1889. Skład ówczesnej Rady tworzyli: Józef Antolak – wójt, Kazimierz Gracz, Jan Żądło, Maria Kłyczek – nauczycielka, oraz ks. Aleksander Sowa – przewodniczący. Była to szkoła jednoklasowa, a nauka odbywała się w tzw. chatce góralskiej Szymona Gracza, nazywanej „domkiem pustelnika”. W roku 1897 pojawia się nowy skład Rady. Tworzą ją mieszkańcy Rokicin Podhalańskich i Chabówki, a preliminarze przez kolejnych kilka lat tworzone są osobno dla obu miejscowości.
W 1899 roku, po kilku wezwaniach Rady Szkolnej Okręgowej, oddano do użytku dwuizbową szkołę. Uczyły się w niej dwie klasy. Zniknęło z protokołów nazwisko pani Kłyczek, a pojawiła się nowa nauczycielka – Wanda Lelkówna. W życiu szkoły czynny udział biorą również zmieniający się co kilka lat właściciele obszaru dworskiego w Rokicinach Podhalańskich, oraz księża i proboszczowie z parafii w Rabie Wyżnej.
W czasie I wojny światowej zaczyna uczyć w Rokicinach nauczycielka Zofia Dembińska. Jej zaangażowanie w pracę na rzecz szkoły powoduje, że szybko zyskuje sympatię i uznanie mieszkańców wsi. Dzięki ich staraniom szkolne władze przyznały jej w 1917 roku stałą posadę przy ludowej jednoklasowej Szkole w Rokicinach Podhalańskich. Zostaje również kierowniczką szkoły. W Radzie szkolnej działają m in. Jan Wojdyła, Mikołaj Gracz, Łukasz Latawiec, Jan Kanty Chmielarczyk, Andrzej Ponicki, Szymon Gracz oraz Ksiądz Adam Oczkowski - Proboszcz Parafii w Rabie Wyżnej.
W roku 1928 kierownikiem szkoły zostaje Leon Stebnicki, a Zofia Dembińska nadal jest nauczycielką. Szkoła wynajmuje dodatkową salę lekcyjną, bo dzieci przybywa, a dotychczasowe warunki są niewystarczające.
Niestety kończy się ciągłość pisanej od 1888 roku Księgi uchwał, będącej jednocześnie swoistą kroniką szkoły. Ostatni protokół spisano 24 marca 1929 roku. Podpisy pod nim złożyli: przewodniczący Franciszek Węglarz, członkowie Jan Filas i Józef Buksa oraz sekretarz Leon Stebnicki. Informacje na temat pracy szkoły od 1929 r. do 1947 r. znajdują się w protokołach z konferencji nauczycieli. W tym czasie uczyło się w szkole około 90 uczniów w 4 oddziałach. W roku szkolnym 1945/46 pracowały w szkole już trzy nauczycielki.
W 1947 roku kierownikiem została Anna Filipek. Wznowiła ona pisanie kroniki szkolnej po kilkunastu latach przerwy. W 1948 r. szkoła otrzymuje nazwę „Szkoła Ogólnokształcąca Podstawowa” i była to szkoła siedmioklasowa. Uczyło się w niej 136 uczniów. W latach czterdziestych zmienili się nie tylko nauczyciele. Zmienił się całkowicie system nauczania. Polska szkoła została włączona do planu budowy podstaw socjalizmu w Polsce Ludowej. Nie ma już w protokołach nazwisk księży. Nie ma rozpoczęcia roku szkolnego Mszą Świętą. W kolejnych latach szkoła boryka się z trudnościami lokalowymi.
Staraniem kierowniczki Anny Filipek i Komitetu budowy szkoły 5 stycznia 1959 roku oddano do użytku piękny nowy budynek szkolny. Skończyły się coroczne problemy z wynajmem sal lekcyjnych od mieszkańców wsi. Powstało nowe boisko szkolne, duży ogród i sad. Radość z oddania nowej szkoły zmącił jednak fakt usunięcia krzyża ze szkolnych ścian przez komunistyczne władze PRL. Krzyż wróci do szkoły zawieszony rękami rodziców we wczesnych latach 80-tych.
W kronice szkolnej czytamy „To już nie radość, lecz wyraz smutku i bólu ze strony całej ludności, były zmagania i walka o krzyż w szkole”
W roku 1968 długoletnia kierowniczka szkoły Anna Filipek przeszła na emeryturę. Następni kierownicy to Marian Nowak i Wiktor. W roku 1979 dyrektorem szkoły zostaje Zofia Kołodziej. Przy udziale mieszkańców wsi oraz Kopalni Węgla Kamiennego Makoszowy rozbudowuje budynek starej szkoły. Dzięki temu dzieci rozpoczęły naukę w dwóch budynkach szkoły i nie musiały już chodzić do szkoły na dwie zmiany. Pani Zofia Kołodziej wraz z całą społecznością szkolną rozpoczęła starania o nadanie imienia szkole. Spośród kilku postaci wybrano Bronisława Czecha - wielkiego sportowca i patriotę, który oddał swoje życie za ojczyznę. W uzasadnieniu pani dyrektor napisała „Postać Bronisława Czecha jest doskonałym wzorem w wychowaniu patriotycznym i sportowym. Szkoła chlubi się osiągnięciami sportowymi i to nawet na szczeblu województwa”. Nadanie szkole imienia odbyło się 5 czerwca 1988 r. z udziałem wielu wspaniałych gości.
